’t Heerst – Acda en de Munnik

Wanneer er een nieuwe toneelvoorstelling van Acda en de Munnik komt, wordt mijn vriend al onrustig. Hij wil het zien, het beleven en daarbij hoor ik. En dus ga ik bijna altijd ook mee. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het hartstikke leuk. En dus ook dit jaar maakten we ons weer klaar voor een avondje genieten van de kunsten van Acda en de Munnik in Rotterdam. Het heerst! Maar wat heerst er dan?

De heren komen, gehuld in wat het lijkt een zwerver meets vissers outfit, voor het doek op. Deze opkomst is zo verrassend en zo puur dat je bijna zou vergeten dat de heren al meer dan 20 jaar samen staan en dat het podium inmiddels een tweede thuis is voor ze. Kort leggen ze uit waar het stuk zich afspeelt en hoe het zo ver is gekomen. In het kort: Ze reden in de auto toen ze plots op werden getild door een storm. Met auto en al zijn ze gedumpt in een weiland en daar zitten ze nu vast. Om de tijd te verdrijven spelen ze liedjes en spelletjes.

Hoewel de uitleg redelijk simpel klinkt, is het toneelstuk dat alles behalve. Het stuk balanceert zelfs op het randje van het absurdisme, dit niet alleen door de meerdere verwijzingen naar Wachten op Godot maar het stuk zelf is ook absurd. Sommige stukken komen uit de lucht vallen terwijl anderen een spelletje laten zien of een liedje laten horen zoals de intro al aangaf. De stukjes tussen de liederen door zijn alles behalve chronologisch, ze zijn zelfs helemaal niet logisch! Er zijn zoveel verhaallijnen en tijden aan de gang in één stuk dat het bijna onmogelijk is om een samenhangend geheel te vinden. Deze ingewikkeldheid is niet omdat de heren het niet aankunnen, maar het is eerder het publiek wat het lastig vindt. Acda en de Munnik is erg toegankelijk voor jong en oud, naar mijn mening was deze, haast experimentele, aanpak iets te hoog gegrepen. De stukjes op zichzelf waren meerdere malen erg leuk en vermakelijk, maar de stukjes konden moeilijk als geheel worden gezien.

Het decor daarentegen blijft de gehele tijd hetzelfde. De enige verandering die plaats vindt, is de piano die een meter van een heuveltje af rijd. Het decor ziet er heel dynamisch uit, alsof het in een constante beweging is. Maar dit roept ook een verwachting op, en het feit dat enkel de piano naar beneden komt rollen is wat magertjes.

De liederen waren het hoogtepunt van de avond. De heren zaten er ontzettend goed in en zijn prachtig op elkaar ingezongen. Het is alleen jammer dat de liedjes meer voelen als een muzikale intermezzo dan dat ze iets toevoegen aan het verhaal.

Is dit theaterstuk het waard om heen te gaan? Ja, ook al is het alleen maar voor de prachtige liederen.